Segue abaixo proposta de articulação internacional entre diversos movimentos sociais pelo direito à livre manifestação em áreas públicas. Trata-se de uma importante iniciativa jurídica, que surge como reação às investidas policiais e judiciais aos movimentos de ocupação de praças em diversas cidades do mundo. O material está traduzido em diversos idiomas (incluso portugues).
De : Sophie Banasiak <sophie.banasiak@gmail.com>
Date : 17 avril 2012 11:27
Objet : [ENGL-FR-ESP-PORT-IT-GR-DE] Proposal for legal cooperation to defend the general right to freedom of expression in public areas
À : squares@lists.takethesquare.net, global-assembly@lists.riseup.net, GlobalStrike TTS <15mglobalstrike@lists.takethesquare.net>, walktobrussels@lists.takethesquare.net
Cc : coordreelledemocratiefr@lists.riseup.net, Commission juridique Paris <juridique-paris@lists.takethesquare.net>
[ENGL-FR-ESP-PORT-IT-GR-DE]
http://paris.reelledemocratie.net/node/1203
[ENGL]
Proposal for legal cooperation to defend the general right to freedom of expression in public areas
The Legal Commission of the assembly of the Indignants Movement in Paris (Les Indignés de Paris)
Dear all,
As some of you are surely aware, on 17 January 2012 the Indignants Movement in Paris lodged a complaint before the French courts. The decision to take legal action followed repeated interventions by the police during the Movement’s occupation of the ¨La Défense¨ business centre in Paris; the intention was obviously to intimidate the participants and obstruct the demonstration. The principal reason for taking this matter to the courts is to protect our right to freedom of expression.
We are well aware that we are all confronted with the same problems: the oligarchy in power knows neither nationality nor frontier, and the only way to change the system, in our view, is to internationalise the combat and to create a common front. It would therefore seem logical to provide you with the basis of our legal case – especially as it rests on European law, via Article 11 of the European Convention on Human Rights and rulings by the European Court of Human Rights. As these are courts of an instance higher than our national courts combined, our arguments could prove useful to you, outside France, if you decided to take legal action against your own governments.
We hope that this offer of cooperation will be the first of many steps towards a campaign of legal collaboration at French, European and international level, aimed at defending our rights and working together to establish a genuine system of justice. Note, in this context, that the Indignants in Berlin inform us that the organiser of the Berlin Biennale (27 April to 1 July http://berlin.theglobalsquare.org/ ) has offered them a space at the festival entirely for their own use. This provides an excellent opportunity for the representatives of our different local or national legal commissions to get together and prepare a joint communiqué to the media on the legal action being taken. The lawyer defending our case would be happy to participate in the project.
With warmest regards,
The Legal Commission of the Paris Real Democracy movement
Brief summary of the case being made by the Paris Indignants Movement
I. On the right to freedom of expression
A. In French law
Article 10 of the ¨Declaration of the rights of man and of the citizen of 1789¨ protects an individual’s freedom of expression and specifies the limits: ¨No-one should be harassed for his opinions, including his religious views, provided that the expression of these does not cause a breach of the peace as established by law ¨. [Translator’s note: This and all the following legal citations are unofficial translations]
France‘s decree-law of 23 October 1935 (regulating the measures to be taken to strengthen the enforcement of law and order) sets out the following:
– Article 1: ¨A prior declaration shall be obligatory for any processions, marches and gatherings of individuals, and, in general, for any organised event in public areas. ¨
– Article 2 : ¨The declaration must be made to the town hall of the commune or to the mayors of the different communes on the territory on which the event is to be held, at least three full days and at most fifteen full days before the date of the event.¨
Article 431-9 paragraph 1 of the French penal code (Code pénal) provides that: ¨The act of organising an event in public areas without prior declaration as required by the law is punishable by a sentence of six months’ imprisonment and a fine of 7500 euros¨.
B. In European law
The European Court of Human Rights, in a judgement of 7 April 2009 ¨Karatepe and others v. Turkey¨, citing Article 11 of the European Convention on Human Rights,
ruled that:
– ¨any event held in a public place has the potential to disrupt the daily routine and attract hostile reactions; the Court nevertheless considers that an irregular situation does not in itself justify an infringement of the freedom to assemble.¨
– ¨The Court would again recall that these principles also apply to events and processions organised in public places.¨
– ¨if the demonstrators commit no acts of violence, it is important that the public authorities show a level of tolerance to gatherings of a peaceful nature, to ensure that Article 11 of the Convention which guarantees the right to freedom of assembly is not entirely eroded of its content.¨
C. Conclusion
It is true that the requests we made for authorisation for 4 November and the period 21 November to 27 November did not respect the conditions set out in Article 2 of the 1935 law, as they were not submitted 3 full days before the start of our occupation. In the light of the judgement made on 7 April 2009 by the European Court of Human Rights, however, this failure to respect the procedure is not sufficient to justify the infringements to the right to freedom of expression suffered by the Movement at the start of the occupation.
II. Dispersion or simply confiscation? Confiscation with intent to disperse
Article 131-21 of the French penal code sets out that ¨the penalty of confiscation is imposed in cases foreseen by the law or the regulations¨.
Article R 644-2 of the penal code sets out that: The act of encumbering public areas or of gratuitously placing objects or material in public places such that they compromise or reduce freedom or safety of movement constitutes an offence punishable by the fine foreseen for Class 4 offences. Those guilty of the offence cited in the Article above may also be punished by the confiscation of the material used or to be used to commit the offence, or of the material resulting from the offence. ¨
During our occupation of the esplanade of the Défense, the police activity was aimed in nearly all cases1 at confiscating our property (tents etc.), rather than at ensuring that we disperse2. It seems however that the confiscations were motivated not by the concern to enforce Article R644-2 of the penal code but rather by the desire to intimidate us3 and make it difficult, if not impossible, for us to hold the demonstration (bad weather conditions, etc.).
In other words, the confiscation of our property was aimed at preventing our freedom of expression.
In as far as the denial of our right to freedom of expression was illegal under Article 11 of the European Convention on Human Rights and contrary to the jurisprudence of the European Court of Human Rights, the confiscations are themselves illegal. As the confiscations were illegal, the authorities had no right to retain the confiscated property.
III. Acts of violence
Article 2 of the decree of 30 June 2011 on the use of force as a means of maintaining law and order provides that:
– ¨The use of force by the forces of law and order is possible only if the circumstances render it absolutely necessary for maintaining order in the conditions defined in Article 431-3. ¨
– The force deployed must be proportionate to the disorder to be addressed and must cease as soon as order is restored.
In the light of Article 11 of the European Convention on Human Rights and the judgement of 7 April 2009 by the European Court of Human Rights, it was our right to demonstrate and to occupy the Défense esplanade. Our gathering remained a peaceful one throughout the occupation and caused no breach of the peace. The intervention by the forces of law and order was therefore both unnecessary and disproportionate. This makes the use of force and the recourse to violence illegal.
IV. General conclusion
The repression by France’s forces of law and order of the public occupation of the Défense was performed for purposes both illegitimate and illegal in the light of the European Convention on Human Rights and of its interpretation by the European Court of Human Rights. As a consequence, any activity constituting a part of this repression – confiscation and/or damage of property, acts of violence etc. – was illegal.
Irrespective of the acts of theft, or physical violence etc., the fundamental case being brought against the forces of law and order is that, by the overall result of their activity, they denied the Movement and its members their right to express themselves freely. All those who consider that their freedom of expression was illegitimately compromised during the occupation of the Défense, or indeed at any time since the beginning of the Movement, are entitled to take the matter to court.
1 http://www.youtube.com/watch?v=a4tFwKBZvPc
2 http://www.youtube.com/watch?v=KoD7L1FCtqE
3 http://www.youtube.com/watch?v=vEK0B-W77Jw&feature=related
translation: Robert Corner
Proposition de coopération juridique pour défendre notre liberté d’expression dans l’espace public
Commission juridique de l’assemblée du mouvement démocratie réelle de Paris
Bonjour,
[ESP]
Proposición de cooperación jurídica por la defensa de la libertad de expresión popular en el espacio público
Comisión jurídica de la asamblea del movimiento de los indignados de París
Buenos días,
Tal como algunos de vosotros ya lo sabéis, el movimiento de los indignados de París presentó una denuncia delante de la justicia el pasado 17 de enero. Viene tras las intervenciones repetidas de las fuerzas del orden durante la ocupación del distrito de negocios de la Défense, con el fin de intimidarnos y de imposibilitar nuestra concentración. Aquella denuncia tiene por meta principal la defensa de nuestra libertad de expresión.
Conscientes que nuestros problemas son los vuestros, que la oligarquía establecida no tiene nacionalidad ni frontera, pensamos que la única forma de cambiar ese sistema pasa por la internacionalización de nuestras luchas y de nuestra cooperación. Con este fin, deseamos compartir con vosotros el esqueleto jurídico de nuestra denuncia, tanto más que se basa en el derecho europeo, mediante el artículo 11 de la convención europea de los derechos humanos y la jurisprudencia del Tribunal Europeo de Derechos Humanos. Ese derecho siendo superior al conjunto de nuestros derechos nacionales, es una argumentación que podríais también utilizar para emprender acciones legales contra vuestros gobiernos en Europa.
Esperamos que aquella cooperación constituya un primer paso hacia un trabajo jurídico común al nivel francés, europeo e internacional para defender nuestros derechos y construir juntos una verdadera justicia. En ese sentido, los indignados de Berlín nos informaron que el organizador de la Bienal de Berlín (del 27 de abril al 1ro de julio) les propuso proporcionarles un espacio que podrán usar sin restricción. Pensamos que es una excelente oportunidad para que representantes de diferentes comisiones jurídicas de cada ciudad y cada país se reúnan y hagan un comunicado de prensa común sobre los procedimientos en curso. El abogado que se encarga de nuestra denuncia estaría de acuerdo para participar en dicho proyecto.
Calurosamente,
La comisión jurídica del movimiento Democracia real de París
Síntesis explicativa de la denuncia de los indignados de París
I. Sobre la libertad de expresión
A. En el derecho francés
El artículo 10 de la declaración de los derechos humanos y del ciudadano del 1789 protege la libertad de expresión enmarcándola: “Ninguna persona podrá ser molestada por sus opiniones, incluso religiosas, siempre que su manifestación no perturbe el orden público establecido por la ley. ”
El decreto-ley del 23 de octubre del 1935 que reglamenta las medidas relativas a la consolidación del mantenimiento del orden público establece lo siguiente:
– artículo 1: “Están sometidos a una declaración previa todo cortejo, desfile y toda concentración de personas y, de forma general, toda manifestación en la vía pública.”
– artículo 2: “La declaración se hará en el ayuntamiento del municipio o ante los alcaldes de los municipios dónde se desarrollará la manifestación, al mínimo tres días francos y al máximo quince días francos antes de la fecha de la manifestación.”
El artículo 431-9 alinea 1 estipula que: “Se condena a seis meses de encarcelamiento y a una multa de 7500 euros el hecho de haber organizado una manifestación en la vía pública sin declaración previa en las condiciones establecidas por la ley.”
B. Derecho europeo
El Tribunal Europeo de Derechos Humanos en su auto del 7 de abril del 2009 “Karatepe y otros contra Turquía “, apoyándose en el artículo 11 de la Convención europea de los derechos humanos, enuncia lo siguiente:
– “Toda manifestación en un lugar público es susceptible de causar cierto desorden en el desarrollo de la vida cotidiana y de suscitar reacciones hostiles; el tribunal estima sin embargo que une situación irregular no justifica en sí un perjuicio a la libertad de reunión.”
– “El tribunal recuerda que estos principios se aplican también a las manifestaciones y a los desfiles organizados en lugares públicos.”
– “En ausencia de actos de violencia de parte de los manifestantes, es importante que los poderes públicos demuestren cierta tolerancia hacia las reuniones pacíficas, con el fin de que la libertad de reunión garantizada por el artículo 11 de la convención no se encuentre desposeída de todo contenido.”
C. Conclusión
En este caso, nuestras solicitudes de autorización hechas para el 4 de noviembre y entre el 21/11 y el 27/11 no respetaron los plazos previstos por el artículo 2 de la ley de 1935, ya que no fueron presentadas 3 días francos antes del principio de nuestra ocupación. Sin embargo, teniendo en cuenta el auto del 7 de abril de 2009 de la CEDH, ese fallo de procedimiento no es suficiente como para legitimar el perjuicio a la libertad de expresión del cual el movimiento fue víctima al principio de la ocupación.
II. Dispersión o simple confiscación: confiscaciones cuyo objetivo es la dispersión
El artículo 131-21 del Código penal francés estipula que “la pena de confiscación se incurre en los casos previstos por la ley o el reglamento”.
El artículo R 644-2 del Código penal francés estipula que: “El hecho de estorbar la vía pública depositando o dejando sin necesidad materiales u objetos de cualquier tipo que estorban o disminuyen la libertad o la seguridad de paso se penaliza con la multa prevista por las infracciones de 4ª clase. Las personas culpables de la infracción estipulada en el presente artículo incurren también la pena complementaria de confiscación del objeto que sirvió para cometer la infracción o de la que es producto.”
Durante nuestra ocupación del Parvis de la Défense, las fuerzas del orden intervinieron para confiscar nuestros bienes (tiendas, etc.) más bien que para dispersarnos, con algunas excepciones. Parece sin embargo que las confiscaciones fueron motivadas no por el interés de hacer respetar el artículo R644-2 del Código penal francés, sino por el deseo de intimidarnos y por dificultar, sino imposibilitar la implementación de nuestra manifestación (atmósfera tensa, etc.). En otras palabras, aquellas confiscaciones de materiales tuvieron por objetivo poner trabas a nuestra libertad de expresión. En la medida en que la restricción de la libertad de expresión del movimiento era ilegal debido al artículo 11 de la Convención europea de los derechos y de la jurisprudencia del tribunal europeo de los derechos humanos mencionada previamente, las confiscaciones son por lo tanto de carácter ilegal. Las confiscaciones siendo ilegales, las fuerzas del orden no tenían derecho a quedarse con los objetos confiscados…
III. Violencias
El artículo 2 del decreto del 30 de junio del 2011 relativo al empleo de la fuerza para el mantenimiento del orden público estipula que:
-“El empleo de la fuerza por los representantes de la fuerza pública es únicamente posible cuando las circunstancias lo hacen absolutamente necesario para el mantenimiento del orden público en las condiciones definidas por el artículo 431-3.”
-“La fuerza desplegada tiene que ser proporcional a los disturbios a los que se debe poner fin, y tiene que terminar con éstos.”
En vista del artículo 11 de la CEDH y de la jurisprudencia del artículo 11 de la CEDH del 7/4/2009 de la CEDH, teníamos derecho a manifestar y a ocupar el Parvis de la Défense. Nuestra concentración durante toda la ocupación no disturbó el orden público. La intervención de las fuerzas del orden no era por lo tanto necesaria, y fue desproporcionada. Asimismo, el empleo de la fuerza y las violencias son ilegales.
IV. Conclusión general
La represión por las fuerzas del orden de la ocupación de la Défense fue conducida con fines ilegitimas e ilegales desde el punto de vista de la CEDH y de su apreciación por el Tribunal europeo de los derechos humanos. Por consecuente, todas las acciones que contribuyeron a esta represión (confiscaciones, degradaciones de materiales, etc.) son ilegales.
Por otro lado, a parte de los robos, violencias físicas, etc., ya que lo que se reprocha fundamentalmente a las fuerzas del orden, es haber puesto trabas, mediante el conjunto de sus acciones, a la libertad de expresión del movimiento y de sus miembros. Todos los que estimen que su libertad de expresión se encontró restringida de forma ilegitima durante la ocupación de la Défense, pero también desde el principio mismo del movimiento, están en su derecho de presentar una denuncia.
1 http://www.youtube.com/watch?v=KoD7L1FCtqE
2 http://www.youtube.com/watch?v=a4tFwKBZvPc
3 http://www.youtube.com/watch?v=vEK0B-W77Jw&feature=related
translation: Christelle ROCHE
[IT]
Proposta di cooperazione giuridica per la difesa della libertà d’espressione popolare nello spazio pubblico.
Commissione giuridica dell’assemblea del movimento degli indignati a Parigi.
Buongiorno,
Come certamente alcuni di voi sanno, il movimento degli indignati di Parigi il 17 gennaio 2012 ha presentato una denuncia davanti alla giustizia. Questa fa seguito ai ripetuti interventi delle forze dell’ordine durante l’occupazione del quartiere degli affari della Défense, con l’obiettivo di intimidirci e di rendere impossibile il riunirci sul posto. Questa denuncia ha come oggetto principale la difesa della nostra libertà di espressione.
Coscienti che i nostri problemi sono anche i vostri, che l’oligarchia al potere non ha nazionalità né frontiere, pensiamo che il solo modo per cambiare questo sistema passa attraverso l’internazionalizzazione delle nostre lotte e la cooperazione. Con questo fine ci proponiamo di condividere lo scheletro giuridico della nostra proposta, anche perchè è fondata sul diritto europeo attraverso l’articolo 11 della Convenzione Europea dei Diritti Umani e la giurisprudenza della Corte Europea dei Diritti Umani. Diritto al disopra dell’insieme dei nostri diritti nazionali e dunque argomentazione che voi potreste ugualmente utilizzare per portare i vostri governi in giustizia in Europa.
Noi speriamo che questa cooperazione rappresenti un primo passo verso un lavoro giuridico comune a livello francese, europeo e internazionale per difendere i nostri diritti e pe costruire insieme una vera giustizia. In questo senso gli indignati di Berlino ci hanno fatto sapere che l’organizzatore della Biennale di Berlino (dal 27 aprile al 1 luglio) ha proposto loro di mettergli a disposizione uno spazio che potranno usare senza restrizioni di sorta. Pensiamo si tratti di un’eccellente opportunità affinché in questa occasione dei rappresentanti di differenti commissioni giuridiche di ogni città e paese si incontrino e facciano un comunicato stampa comune sulle procedure giuridiche in corso. L’avvocato che si occupa della nostra denuncia sarebbe d’accordo di partecipare a questo progetto.
Calorosi saluti
La commissione giuridica del movimento reale democrazia di Parigi
Sintesi esplicativa della denuncia degli indignati di Parigi
I. Della libertà d’espressione
A. Nel diritto francese
L’articolo 10 della Dichiarazione dei Diritti Umani e del Cittadino del 1789 protegge la libertà d’espressione, inquadrandola: « Nessuno deve essere perseguitato pe le sue opinioni, anche le religiose, sempre che le sue manifestazioni non turbino l’ordine pubblico stabilito dalla Legge ».
Il decreto delle del 23 ottobre 1935 riguardante la regolamentazione delle misure relative al rafforzamento dell’ordine pubblico dispone che :
– articolo 1 : « Sono sottomessi all’obbligo di una dichiarazione preventiva tutti i cortei, sfilate e manifestazioni di persone e, in maniera generale, qualsiasi manifestazione sulla pubblica via. »
– articolo 2 : « La dichiarazione sarà portata al municipio del comune o ai sindaci dei diversi comuni del territorio sul quale deve avere luogo la manifestazione,tre giorni éclaration sera faite à la mairie de la commune ou aux maires des différentes communes sur le territoire desquelles la manifestation doit avoir lieu, a non meno di tre giorni e entro un massimo di quindici prima della data della manifestazione. »
L’articolo 431-9 linea 1 dispone che: « E’ punito con sei mesi di prigione e 7500 euro di ammenda l’aver organizzato una manifestazione sulla pubblica via che non sia stata preventivamente notificata secondo le condizioni fissate dalla legge ».
B. Nel diritto europeo
La corte europea dei Diritti Umaniur nella sua sentenza del 7 aprile 2009
« Karatepe e altri c/ Turchia », appoggiandosi all’articolo 11 della Convenzione Europea dei Diritti Umani, enuncia che :
– « qualunque manifestazione in un luogo pubblico è suscettibile di causare un certo disordine nello svolgimento della vita quotidiana e di suscitare delle reazioni ostili ; la Corte stima tuttavia che una situazione irregolare non giustifica in sé un attentato alla libertà di riunione. »
– « La Corte ricorda ancora che questi principi sono ugualmente applicabili alle manifestazioni e sfilate organizzate nei luoghi pubblici »
– « In assenza di atti di violenza da parte dei manifestanti, è importante che i poteri pubblici facciano prova di una certa tolleranza verso gli assembramenti pacifici, affinché la libertà di riunione garantita dall’articolo 11 della convenzione non sia privata di ogni contenuto. »
C. Conclusione
Nello specifico, le nostre richieste d’autorizzazione fatte per il 4 novembre e fra il 21/11 e il 27/11 non hanno rispettato i preavvisi previsti dall’articolo 2 della legge del 1935, poiché non sono state presentate 3 giorni prima della nostra occupazione. Tuttavia preso atto del decreto del 7 aprile 2009 della CEDH, questo difetto di procedura non è sufficiente per legittimare l’attentato alla libertà di espressione di cui il movimento è stato vittima all’inizio dell’occupazione.
II. Dispersione o semplice confisca : delle confische che hanno per obiettivo la dispersione
L’articolo 131-21 del Codice penale dispone che « la confisca è incorsa nei casi previsti dalla legge o dal regolamento ».
L’articolo R 644-2 del codice penale dispone che : « Il fatto di ingombrare la pubblica via depositandovi o lasciandoci senza motivo dei materiali o oggetti qualsiasi che ostacolano la libertà o la sicurezza di passaggio è punito con l’ammenda prevista per le contravvenzioni della 4° classe. Le persone colpevoli della infrazione prevista nel presente articolo incorrono ugualmente nella pena complementare di confisca della cosa che è servita o era destinata a commettere l’infrazione o della cosa che ne è il prodotto. »
Al momento della nostra occupazione dello spiazzo della Défense, le forze dell’ordine sono intervenute per confiscare i nostri beni (tende ecc.) piuttosto che per disperderci. Sembra invece che le confische sono state motivate non dalla preoccupazione di far rispettare l’articolo R644-2 del codice penale ma piuttosto con la speranza di intimidirci e anche per rendere difficile se non impossibile lo svolgimento della nostra manifestazione (clima aggressivo ecc.) Altrimenti detto, queste confische di materiali hanno avuto come obiettivo di ostacolare la nostra libertà di espressione. Nella misura in cui l’attacco alla libertà di espressione del movimento era illegale per l’articolo 11 della Convenzione Europea dei Diritti Umani e della Giurisprudenza della Corte Europea dei diritti umani, citata più sopra, le confische sono di conseguenza illegali. Le confische essendo illegali, le forze dell’ordine non avevano diritto di confiscare gli oggetti …
III. Violenze
L’articolo 2 del decreto del 30 giugno 2011 relativo all’impiego della forza per il mantenimento dell’ordine pubblico dispone che :
– « L‘impiego della forza da parte delle forze dell’ordine non è possibile a meno che le circostanze non lo rendano assolutamente necessario a mantenere l’ordine pubblico nelle condizioni definite dall’articolo 431-3. »
– « La forza dispiegata deve essere proporzionale al disordine che si vuole far cessare e deve cessare quando questo ha preso fine »
Visto l’articolo 11 della CEDH e la giurisprudenza del 7/4/2009 della CEDH, noi avevamo il diritto di manifestare e occupare lo spiazzo della Défense. Il nostro assembramento, che è rimasto pacifico per tutta la durata dell’occupazione, non ha turbato l’ordine pubblico. L’intervento delle forze dell’ordine non era dunque necessario ed è stato sproporzionato. Dunque l’uso della forza e le violenze sono illegali.
IV. Conclusione generale
La repressione da parte delle forze dell’ordine dell’occupazione della Défense è stata fatta con fini illegittimi e illegali secondo la CEDH . Per conseguenza, tutte le azioni che hanno contribuito a partecipare a questa repressione – confische, distruzione di materiali, violenze ecc. – sono illegali.
D’altra parte, tralasciamo furti, violenze fisiche ecc., poiché quello che viene imputato fondamentalmente alle forze dell’ordine è di avere, con l’insieme delle loro azioni, impedito la libertà di espressione del movimento e dei suoi membri. Tutti coloro che stimano che la loro libertà d’espressione è stata ingiustamente impedita in modo illegittimo al momento dell’occupazione della Défense ma anche fin da quando lo stesso movimento esiste, hanno il diritto di sporgere denuncia.
1 http://www.youtube.com/watch?v=KoD7L1FCtqE
2 http://www.youtube.com/watch?v=a4tFwKBZvPc
3 http://www.youtube.com/watch?v=vEK0B-W77Jw&feature=related
translation: Fiorella Bomé
[PORT]
Proposta de cooperação jurídica para a defesa da liberdade de expressão popular no espaço público
Comissão jurídica da assembleia do movimento dos indignados em Paris
Olá,
Como alguns de vocês já sabem, o movimento dos indignados em Paris apresentou uma queixa no tribunal no passado dia 17 de janeiro. Esta decorre das repetidas intervenções da polícia durante a ocupação da área de negócios La Défense, a fim de nos intimidar e inviabilizar o nosso encontro. O principal objetivo desta queixa é a defesa da nossa liberdade de expressão.
Consciente de que os nossos problemas são os seus, que a oligarquia instalada não tem nacionalidade nem fronteira, acreditamos que a única maneira de mudar esse sistema passa pela internacionalização das nossas lutas e pela cooperação. Para tal, queremos partilhar consigo o esqueleto jurídico da nossa queixa, até porque assenta no direito europeu, através do artigo 11 da Convenção Europeia dos Direitos Humanos e na jurisprudência do Tribunal de Direitos Humanos. Direito este que é superior aos direitos nacionais e que pode, portanto, usar como argumento para atacar o seu governo em justiça na Europa.
Esta cooperação, assim o esperamos, repressnta um primeiro passo para um trabalho jurídico comum a nível francês, europeu e internacional para defender os nossos direitos e construir juntos uma verdadeira justiça. Neste sentido, fomos informados pelos indignados de Berlim que o organizador da Bienal de Berlim (de 27 de abril a 1 de julho) se ofereceu para lhes disponibilizar um espaço que poderão usar sem restrições. Cremos que esta é uma excelente oportunidade para que, nesta ocasião, representantes de várias comissões legais de cada cidade e país se encontrem e façam um comunicado de imprensa conjunto sobre os processos judiciais em curso. O advogado que está a tratar da nossa queixa concorda em participar num projeto como este.
Calorosamente,
A comissão jurídica do movimento democracia real em Paris
drp.juridique@gmail.com
Síntese explicativa da queixa dos indignados de Paris
I. Da liberdade de expressão
A. No direito francês
O artigo 10 da Declaração dos Direitos Humanos e do Cidadão de 1789 protege a liberdade de expressão, ao mesmo tempo que a enquadra: “Ninguém deverá ser perturbado pelas suas opiniões, mesmo religiosas, desde que a sua manifestação não perturbe a ordem pública estabelecida pela lei“.
O decreto-lei de 23 de outubro de 1935 que regulamenta as medidas relativas ao reforço da manutenção da ordem pública prevê que:
– Artigo 1: “Estão sujeitos à obrigação de notificação prévia, todos os cortejos, desfiles e encontros de pessoas, e, de modo geral, todos os sinais nas vias públicas.”
– Artigo 2: “A declaração será feita ao município ou aos presidentes das câmaras dos vários municípios em cujo território o evento deverá ter lugar no mínimo três dias úteis e no máximo quinze dias úteis antes da data do evento.”
O artigo 431-9 alínea 1 estabelece que: “A organização um protesto na via pública que não tenha sido previamente notificada nas condições previstas por lei é punida com seis meses de prisão e uma multa de € 7.500“.
B. No direito europeu
O Tribunal Europeu dos Direitos do Humanos no seu acórdão de 07 de abril de 2009 “Karatepe e outros c/ a Turquia” , invocando o artigo 11 da Convenção Europeia dos Direitos Humanos, afirma que:
– “Qualquer evento em lugar público é susceptível de causar algum transtorno no decorrer da vida quotidiana e suscitar reações hostis ; no entanto, o Tribunal considera que uma situação irregular não justifica por si só um ataque à liberdade de reunião.”
– “O Tribunal recorda ainda que esses princípios também são aplicáveis a eventos e desfiles organizados em locais públicos”
– “na ausência de atos de violência dos manifestantes, é importante que os poderes públicos façam prova de uma certa tolerância em relação a reuniões pacíficas, a fim que a liberdade de reunião garantida pelo artigo 11 da Convenção não seja privado do seu conteúdo.”
C. Conclusão
Neste caso, os nossos pedidos de autorização feitos entre 4 de novembro e entre os dias 21/11 e 27/11 não cumpriram os prazos previstos pelo artigo 2 da Lei de 1935, uma vez que não foram notificados três dias úteis antes do início da nossa ocupação. No entanto, tendo em conta o acórdão de 7 de abril de 2009 da CEDH, esta falha nos procedimentos não é suficiente para justificar a violação da liberdade de expressão da qual foi alvo o movimento no início da ocupação.
II. Dispersão ou simples confiscação: as confiscações que visam a dispersão
O artigo 131-21 do Código Penal dispõe que “a pena de confiscação aplica-se nos casos previstos por lei ou pelo regulamento.”
O artigo R644-2 do Código Penal estipula que: “O facto de estorvar a via pública depositando ou aí deixando sem necessidade quaisquer materiais ou objetos que obstruam ou diminuiam a liberdade ou segurança da passagem é punível com multa prevista por infrações de classe 4. Os culpados pela infração nos termos deste artigo também incorrem uma pena acessória de apreensão da coisa que foi usada ou estava detinada a cometer a infração ou da coisa que daí advem.”
Durante a nossa ocupação da praça de La Défense, a polícia interveio para confiscar os nossos bens (tendas, etc.), ao invés de nos dispersar[1], salvo algumas excepções[2]. Parece que as confiscações foram motivadas não pelo intuito de fazer respeitar o artigo R644-2 do Código Penal, mas sim pela vontade de nos intimidar[3] assim como para dificultar ou mesmo impossibilitar a nossa manifestação (clima severo, etc.). Por outras palavras, estas apreensões de equipamentos destinaram-se a limitar a nossa liberdade de expressão. Na medida em que a violação da liberdade de expressão do movimento era ilegal perante o artigo 11 da Convenção Europeia dos Direitos Humanos e a jurisprudência do Tribunal Europeu dos Direitos Humanos, citado anteriormente, as confiscações são, por conseguinte, ilegais. Sendo estas ilegais, as autoridades policiais não tinham o direito de guardar os objetos apreendidos…
III. Violências
O artigo 2 do Decreto de 30 de junho de 2011 relativo ao uso da força para a manutenção da ordem pública, prevê que:
– “O uso da força pelos agentes das autoridades só é possível se as circunstâncias o tornem absolutamente necessário para manter a ordem pública, nas condições definidas pelo artigo 431-3.”
– “A força utilizada deve ser proporcional ao distúrbio a fazer cessar e deve terminar quando este cessou”.
Perante o artigo 11 da CEDH e a jurisprudência de 4/7/2009 do TEDH, tínhamos o direito de manifestar e ocupar a praça de La Defense. A nossa manifestação, que permaneceu pacífica ao longo da ocupação, não perturbou a ordem pública. A intervenção das forças de segurança não era necessária, e foi, portanto, desproporcional. Assim, o uso da força e da violência são ilegais.
IV. Conclusões gerais
A repressão pelas forças de segurança da ocupação de La Defense foi conduzida com fins ilegítimos e ilegais à luz da CEDH e da sua apreciação pelo Tribunal Europeu dos Direitos Humanos. Por conseguinte, todas as ações que contribuíram para participar desta repressão – apreensão e degradação de material, violência, etc – são ilegais.
Além do roubo, da violência física, etc., o que é condenável na atuação das forças de segurança é de ter, pelas suas ações, constituído um entrave à liberdade de expressão do movimento e dos seus membros. Todos aqueles que sentem que sua liberdade de expressão foi restringida ilegitimamente durante a ocupação de La Défense, mas também desde que o movimento existe, têm o direito de reclamar.
translation: Marta Maia
[GR]
Πρόταση της δικαστικής συνεργασίας για την υπεράσπιση της ελευθερίας της λαϊκής έκφρασης στους δημόσιους χώρους
Νομική Επιτροπή της Γενικής Συνέλευσης του κινήματος των αγανάκτισμένων στο Παρίσι
Γεια σας,
Όπως κάποιοι από εσάς ήδη γνωρίζετε, το κίνημα των αγανακτισμένων στο Παρίσι, κατέθεσε μία καταγγελία στο δικαστήριο στις 17 Ιανουαρίου. Αυτή η καταγγελία έρχεται έπειτα από τις επανειλημμένες παρεμβάσεις της αστυνομίας κατά τη διάρκεια της κατάληψης της επιχειρηματικής περιοχής της Άμυνας, προκειμένου να μας εκφοβίσουν και να κανουν αδύνατες για τις συγκεντρώσεις μας. Ο κύριος σκοπός αυτής της καταγγελίας είναι η υπεράσπιση της ελευθερίας της έκφρασης μας.
Γνωρίζοντας ότι τα προβλήματά μας είναι και δικά σας, ότι η ολιγαρχία που κυβερνά δεν έχει εθνικότητα ούτε σύνορα, πιστεύουμε ότι το μόνο μέσο για να αλλάξει αυτό το σύστημα περνά μέσα από τη διεθνοποίηση των αγώνων και της συνεργασίας μας. Για το σκοπό αυτό, θέλουμε να μοιραστούμε τον νομικό σκελετό της καταγγελίας μας, ιδιαίτερα δεδομένου ότι βασίζεται στην ευρωπαϊκή νομοθεσία μέσω του άρθρου 11 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και τη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Δίκαιο, ανώτερο από όλα τα εθνικά μας δίκαια, και ως εκ τούτου επιχειρήματα που θα μπορούσατε να χρησιμοποιήσετε ώστε να καταγγείλετε και τις δικές σας κυβερνήσεις στη δικαιοσύνη στην Ευρώπη.
Η συνεργασία αυτή, ελπίζουμε ότι αποτελεί το πρώτο βήμα προς ένα κοινό νομικό έργο σε γαλλικό, ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο ώστε να υπερασπιστούμε τα δικαιώματά μας και να οικοδομήσουμε μαζί μια πραγματική δικαιοσύνη. Υπό αυτήν την έννοια, οι αγανακτισμένοι στο Βερολίνο μας είπαν ότι ο διοργανωτής της Μπιενάλε του Βερολίνου (27 Απριλίου έως 1η Ιουλίου) τους προσέφερε να δώσει στη διάθεσή τους χώρο που μπορούν να χρησιμοποίησουν χωρίς περιορισμούς. Πιστεύουμε ότι αυτή είναι μια εξαιρετική ευκαιρία οι εκπρόσωποι των διαφόρων νομικών επιτροπών της κάθε πόλης και κάθε χώρας να συναντηθούν και να δημοσιευσουν ένα κοινό ανακοινωθέν για τις παρούσες νομικές διαδικασίες. Ο δικηγόρος που χειρίζεται την καταγγελία μας, συμφωνεί να συμμετάσχει σε ένα τέτοιο σχέδιο.
Θερμούς χαιρετισμούς,
Η Νομική Επιτροπή του κινήματος για πραγματική δημοκρατία στο Παρίσι
drp.juridique @ gmail.com
Επεξηγηματική περίληψη της καταγγελίας των αγανακτισμένων στο Παρίσι
Ι. Για την ελευθερία έκφρασης
Α. Σύμφωνα με το γαλλικό δίκαιο
Το άρθρο 10 της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη του 1789 προστατεύει την ελευθερία έκφρασης, πλαισιώνοντας την: «Ουδείς δύναται να κακοποιηθεί για τις απόψεις του, ακόμη και θρησκευτικές, υπό την προϋπόθεση οτι η εκδήλωσή τους δεν διαταράσσει τη δημόσια τάξη που θεσπίστηκε από τον νόμο».
Το Νομοθετικό Διάταγμα της 23ης Οκτωβρίου του 1935 ρυθμίζει τα μέτρα για την ενίσχυση του νόμου και της τάξης, προβλέπει ότι:
– Άρθρο 1: «υπόκεινται στην υποχρέωση της προηγούμενης διακήρυξης, όλες οι πομπές, παρελάσεις και συγκεντρώσεις του λαού, και, γενικά, όλες οι εκδηλώσεις σε δημόσιους χώρους».
– Άρθρο 2: «Η διακήρυξη θα γίνει στα δημαρχεία των δήμων ή των κοινοτήτων, στο έδαφος των οποίων θα λάβει χώρα η εκδήλωση, τρεις πλήρεις ημέρες το ελάχιστο και δεκαπέντε πλήρεις ημέρες το μέγιστο πριν από την ημερομηνία της εκδήλωσης».
Το άρθρο 431-9 παράγραφος 1 ορίζει ότι: «Τιμωρείται με ποινή έξι μηνών φυλάκισης και πρόστιμο ύψους € 7.500 όποιος διοργανώσει διαμαρτυρία σε δημόσιο χώρο χωρίς προηγούμενη κοινοποίηση σύμφωνα με τις προϋποθέσεις που ορίζει ο νόμος. ”
Β. Ευρωπαϊκό Δίκαιο
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου στην απόφασή του, της 7ης Απριλίου 2009 «Karatepe και άλλοι εναντίον Τουρκίας», στηριζόμενη στο άρθρο 11 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, αναφέρει ότι:
– «Κάθε εκδήλωση σε δημόσιο χώρο είναι πιθανό να προκαλέσει κάποια αναταραχή στον ρυθμό της καθημερινής ζωής και να δημιουργήσει κάποιες εχθρικές αντιδράσεις. Ωστόσο, το Δικαστήριο θεωρεί ότι μία ασυνήθιστη κατάσταση δεν δικαιολογεί από μόνη της μια επίθεση στην ελευθερία του συνέρχεσθαι».
-«Το Δικαστήριο υπενθυμίζει ακόμη ότι αυτές οι αρχές ισχύουν επίσης και για διαδηλώσεις και παρελάσεις σε δημόσιους χώρους».
– «Σε περίπτωση απουσίας πράξεων βίας από την πλευρά των διαδηλωτών, είναι σημαντικό οι κυβερνήσεις να δείχνουν κάποια ανοχή προς τις ειρηνικές συγκεντρώσεις, έτσι ώστε η ελευθερία του συνέρχεσθαι που διασφαλίζεται από το άρθρο 11 της συμφωνίας να μην στερείται περιεχομένου.»
Γ. Συμπέρασμα
Στην περίπτωση μας, οι αιτήσεις μας για τις άδειες για την 4η Νοεμβρίου έγιναν μεταξύ την 21η/11 και την 27η/11 και δεν πληρούν τα όρια του χρόνου του άρθρου 2 του νόμου 1935, επειδή δεν κατατέθηκαν 3 πλήρεις πλήρεις ημέρες πριν από την έναρξη της κατάληψης. Ωστόσο, ενόψει της αποφάσεως της 7ης Απριλίου 2009 του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, αυτή το λάθος στη διαδικασίαςδεν αρκεί για να δικαιολογήσει την παραβίαση της ελευθερίας έκφρασης, που το κίνημα είχε υποστεί στην αρχή της κατάληψης.
II. Διάλυση ή απλή δήμευση: οι δημεύσεις που αποσκοπούν στη διάλυση
Το άρθρο 131-21 του Ποινικού Κώδικα ορίζει ότι «η ποινή της δήμευσης υφίσταται όπως προβλέπεται από το νόμο ή τον κανονισμό».
Το άρθρο R 644-2 του Ποινικού Κώδικα αναφέρει ότι: «Το γεγονός της όχλησης των δημόσιων χώρων αποθέτοντας ή αφήνοντας, χωρίς να χρειάζεται, οποιαδήποτε υλικά ή αντικείμενα που εμποδίζουν ή περιορίζουν την ελευθερία και την ασφαλή διέλευση, τιμωρείται με κύρωση που προβλέπεται για τις παραβάσεις της 4ης κατηγορίας. Οι ένοχοι της παράβασης βάσει του παρόντος άρθρου επιβαρύνονται επίσης με την πρόσθετη ποινή της δήμευσης του αντικειμένου που χρησιμοποιείται ή προορίζεται για τη διάπραξη του αδικήματος ή ως συνέπειά του».
Κατά τη διάρκεια της κατάληψης μας της πλατείας της Άμυνας, η αστυνομία παρενέβη για να κατάσχει τα αντικείμενά μας (σκηνές κλπ..), αντί να μας διαλύσει (1), με πολύ λίγες εξαιρέσεις (2). Φαίνεται ότι οι κατασχέσεις είχαν ως κίνητρο όχι την επιθυμία του σεβασμού του άρθρο R644-2 του Ποινικού Κώδικα, αλλά μάλλον από την επιθυμία να μας εκφοβίσουν (3) και να καταστήσουν δύσκολη ή αδύνατη τη διαμαρτυρία μας (σκληρό κλίμα κλπ..). Με άλλα λόγια αυτές οι κατασχέσεις του υλικού σκοπό έχουν να περιορίσει την ελευθερία έκφρασης μας. Στο βαθμό που η παραβίαση της ελεύθερης έκφρασης του κινήματος ήταν παράνομη, διότι το άρθρο 11 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και η νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, η οποία αναφέρεται προηγουμένως, οι κατασχέσεις είναι επίσης παράνομες. Οι κατασχέσεις όντας παράνομες, η αστυνομία δεν είχε δικαίωμα να κρατήσει τα αντικείμενα που κατασχέθηκαν …
III. Βιαιοπραγίες
Το άρθρο 2 του διατάγματος της 30ης Ιουνίου 2011, σχετικά με τη χρήση βίας για τη διατήρηση της δημόσιας τάξης, προβλέπει ότι:
– «Η χρήση βίας από τους εκπροσώπους της αστυνομίας είναι δυνατή μόνο όταν οι περιστάσεις καθιστούν απολύτως αναγκαία τη διατήρηση της δημόσιας τάξης υπό τις προϋποθέσεις που ορίζονται στο άρθρο 431-3.»
– «Η χρήση βίας πρέπει να είναι ανάλογη με την αναταραχή που πρέπει να σταματήσει και πρέπει να σταματά όταν αυτή έχει σταματήσει».
Κατά το άρθρο 11 του ΕΔΑΔ και τη νομολογία του 4.7.2009 του ΕΔΑΔ, είχαμε το δικαίωμα να διαδηλώσουμε και να καταλάβουμε το την πλατείας της Άμυνας. Η συγκέντρωσή μας παρέμεινε ειρηνική όλη την διάρκεια της κατάληψης και δεν διατάραξε τη δημόσια τάξη. Η παρέμβαση των δυνάμεων της τάξης δεν ήταν λοιπόν αναγκαία, και ήταν επομένως δυσανάλογη. Έτσι, η χρήση βίας και οι βιαιοπραγίες εναντίον των διαδηλωτών είναι παράνομες.
IV. Γενικό συμπέρασμα
Η καταστολή από τις δυνάμεις της τάξης της καταληψης της Άμυνας έχει διεξαχθεί παράτυπα και παράνομα υπό το πρίσμα του ΕΔΑΔ. Ως εκ τούτου, όλες οι πράξεις που συνέβαλαν σε αυτήν την καταστολή – η δήμευση, η υποβάθμιση του υλικού, οι βιαιοπραγίες – είναι παράνομες.
Επιπλέον, εκτός από τις κλοπές, τη σωματική βία, κλπ.., αυτό που ουσιαστικά είναι κατακριτέο στην Αστυνομία είναι ότι με τις πράξεις της εμπόδισε την ελευθερία έκφρασης του κινήματος και των μελών του. Όλοι όσοι αισθάνονται ότι η ελευθερία έκφρασης τους περιορίστηκε παράνομα κατά τη διάρκεια της κατάληψης της Πλατείας της Άμυνας, αλλά και από την αρχή της ύπαρξης του κινήματος, έχουν δικαίωμα να κατεθέσουν καταγγελίες.
http://www.youtube.com/watch?v=KoD7L1FCtqE
http://www.youtube.com/watch?v=a4tFwKBZvPc
http://www.youtube.com/watch?v=vEK0B-W77Jw&feature=related
translation: Aphrodite Maravelaki
[DE]
Vorschlag zur juristischen Zusammenarbeit für den Schutz der freien öffentlichen Meinungsäußerung des Volkes
Juristischer Ausschuss der Asamblea der Empörten in Paris
Guten Tag,
wie einige von euch bereits wissen, hat die Pariser Empörten am 17. Januar Klage erhoben, welche als Konsequenz aus dem wiederholten Eingreifen der Ordnungskräfte im Laufe der Besetzung des Pariser Geschäftsviertels La Défense zu verstehen ist. Das Ziel dieser Polizeistrategie war es, uns einzuschüchtern und ein erneutes Zusammenfinden vor Ort zu sabotieren. Absicht dieser Klage ist vor allem unser Recht auf freie Meinungsäußerung zu schützen.
Da wir uns der Tatsache bewusst sind, dass unsere Probleme die euren sind, dass die vorherrschende Oligarchie an keine Nationalitäten, keine Grenzen gebunden ist, glauben wir, dass das einzige Mittel, um dieses System zu ändern, die Internationalisierung unseres Kampfes und die Zusammenarbeit ist. Aus diesem Grund wollten wir euch einen Abriss der juristischen Leitgedanken unserer Klage zukommen lassen, zumal sie auf Grundlage des Europarechtes, d.h. des Art. 11 der Europäischen Menschenrechtskonvention und der Rechtsprechung des Europäischen Gerichtshofes für Menschenrechte abgefasst wurde. Dieses Recht ist allen nationalen Gesetzen übergeordnet und kann euch ebenfalls dazu dienen, eure Regierungen in Europa gerichtlich zu belangen.
Diese Zusammenarbeit stellt, so hoffen wir, einen ersten Schritt hin zu einer gemeinsamen juristischen Arbeit, nicht nur in Frankreich, sondern auch auf europäischer und internationaler Ebene dar, im Zuge derer wir unsere Rechte verteidigen und zusammen für das Erlangen wahrhaftiger Gerechtigkeit eintreten. Hinsichtlich dessen haben uns die Empörten aus Berlin wissen lassen, dass der Organisator der Berliner Biennale (27. April bis 01. Juli) vorgeschlagen hat, ihnen Raum zur uneingeschränkten Nutzung zur Verfügung zu stellen. Wir glauben, dass dies eine ausgezeichnete Gelegenheit wäre, ein Treffen der Vertreter der verschiedenen juristischen Ausschüsse aus allen Städten und Ländern zu organisieren, damit diese eine Pressemitteilung zum Stand der laufenden gerichtlichen Verfahren aufsetzen. Der für unsere Klage zuständige Anwalt hat sich bereiterklärt, an einem solchen Projekt teilzunehmen.
Herzliche Grüße,
der juristische Ausschuss der Bewegung „Wahre Demokratie“, Paris
Erläuternde Zusammenfassung der Klageschrift der Pariser Empörten
I. Über die freie Meinungsäußerung
A. im französischen Recht:
Der Artikel 10 der Erklärung der Menschen- und Bürgerrechte von 1789 schützt die Meinungsfreiheit und bestimmt: „Niemand darf wegen seiner Einstellungen, inklusive der religiösen, belangt werden, gesetzt, dass ihre Bekundung nicht die durch die Gesetzgebung etablierte öffentliche Ordnung stört.“
Das gesetzvertretende Dekret vom 23. Oktober 1935, welches die Maßnahmen zur Erhaltung und Stärkung der öffentlichen Ordnung regelt, verfügt:
- Artikel 1: „Alle Prozessionen, Paraden, Versammlungen und ausnahmslos jede öffentliche Demonstration sind zu einer vorherigen Stellungnahme verpflichtet.“
- Artikel 2: „Die Stellungnahme wird vor dem Bürgermeister der Gemeinde oder vor den Bürgermeistern der Gemeinden abgegeben, in denen die Demonstration stattfinden soll. Dies hat mindestens drei, aber höchstens 15 Kalendertage vor der Demonstration zu passieren.“
Der Artikel 431-9 Absatz 1 besagt: „Das Organisieren einer Demonstration ohne vorherige Stellungnahme gemäß den vom Gesetz festgelegten Bestimmungen wird mit einer Haftstrafe von sechs Monaten und 7500€ Buße geahndet.“
B. im europäischen Recht:
Der Europäische Gerichtshof für Menschenrechte hat in seinem Urteil vom 7. April 2009 in der Sache des türkischen Journalisten Umar Karatepe unter Berufung auf den Artikel 11 der Europäischen Menschenrechtskonvention verlauten lassen:
- „Jede öffentliche Demonstration kann gewisse Störungen des Alltages und feindselige Reaktionen hervorrufen. Gleichwohl sieht das Gericht in der außergewöhnlichen Situation an sich keine Rechtfertigung für eine Einschränkung der Versammlungsfreiheit.“
- „Das Gericht weist noch einmal darauf hin, dass diese Prinzipien gleichermaßen auf öffentliche Demonstrationen und Umzüge anwendbar sind.“
- „Es ist wichtig, dass die Ordnungskräfte, solange es zu keinen Gewalthandlungen seitens der Demonstranten kommt, pazifistischen Versammlungen gegenüber tolerant sind, damit nicht die durch den Artikel 11 garantierte Versammlungsfreiheit ihres Inhaltes beraubt wird.“
C. Zusammenfassung
In diesem konkreten Fall haben unsere Anmeldungen für den 4. November und den Zeitraum vom 21. bis 27. November nicht die im Artikel 2 des Gesetzes von 1935 vorgesehene Frist eingehalten, da sie keine drei Kalendertage vor der Besetzung eingereicht wurden. Dennoch ist dieser Verfahrensfehler mit Blick auf das Urteil des Europäischen Gerichtshofes für Menschenrechte vom 7. April 2009 nicht ausreichend, um die Einschränkung der freien Meinungsäußerung zu legitimieren, der sich die Bewegung zu Beginn der Besetzung ausgesetzt gesehen hat.
II. Vertreiben oder bloßes Beschlagnahmen: die Beschlagnahmungen, die vertreiben wollen
Der Artikel 131-21 des Strafgesetzbuches besagt, dass „Beschlagnahmung als Strafe in den Fällen angewandt wird, in denen es die Gesetze oder Vorschriften vorschreiben.“
Der Artikel R 644-2 des Strafgesetzbuches besagt, dass „das Versperren von öffentlichen Plätzen durch Anbringen oder unnötiges Liegenlassen jedweder Materialien oder Gegenstände, die die Bewegungsfreiheit und -sicherheit behindern oder einschränken, mit der für Verstöße der 4. Klasse vorgesehenen Geldbuße sanktioniert wird. Gemäß dem vorliegenden Artikel werden die Schuldigen außerdem durch die Konfiszierung der Gegenstände, die der Ordnungswidrigkeit gedient haben oder dazu vorgesehen waren, oder des daraus hervorgehenden Gegenstandes bestraft.“
Während unserer Besetzung des Platzes Parvis de la Défense sind die Ordnungskräfte eher eingeschritten, um unseren Besitz (Zelte, usw.) zu beschlagnahmen, als uns zu vertreiben, wobei es natürlich Ausnahmen gab. Es schien jedoch so, als ob das Motiv der Beschlagnahmungen weniger die Durchsetzung des Artikel R 644-2 war, als uns einzuschüchtern und unsere Demonstration zu erschweren, gar unmöglich zu machen (feindliche Atmosphäre, usw.). Anders ausgedrückt hatten diese Konfiszierungen die Einschränkung unserer Meinungsfreiheit zum Ziel. Diese Polizeimaßnahme bzw. dieses Vorgehen gegen unsere Meinungsfreiheit war illegal gemäß dem bereits zitierten Artikel 11 der Europäischen Menschenrechtskonvention und der Rechtsprechung des Europäischen Gerichtshofes für Menschenrechte, wonach die Beschlagnahmungen ebenso illegal sind. Da diese also illegal sind, haben die Ordnungskräfte kein Recht, die konfiszierten Gegenstände zu behalten…
III. Gewaltsame Maßnahmen
Artikel 2 des Dekrets vom 30. Juni 2011 bestimmt hinsichtlich offensiver Vorgehensweisen zum Erhalt der öffentlichen Ordnung:
- „Ein offensives Vorgehen vonseiten der Polizeibeamten zum Erhalt der öffentlichen Ordnung ist gemäß der Bedingungen des Artikel 431-3 nur möglich, wenn die Umstände es notwendig machen.“
- „Die durchgeführten Polizeimaßnahmen müssen in Proportion zu den Unruhen stehen, die es zu beenden gilt, und müssen beendet werden, sobald dies geschehen ist.“
Laut Artikel 11 der Europäischen Menschenrechtskonvention und dem am 7. April 2009 verhängten Urteil des Europäischen Gerichtshofes für Menschenrechte war es unser Recht zu demonstrieren und den Parvis de la Défense zu besetzen. Unsere durchweg friedliche Versammlung und Besetzung hat die öffentliche Ordnung nicht gestört. Das Einschreiten der Ordnungskräfte war daher weder notwendig noch verhältnismäßig. Folglich sind die offensiven und gewaltsamen Maßnahmen illegal gewesen.
IV. Allgemeine Zusammenfassung
Die Repression gegenüber den Besetzern des Stadtteils La Défense vonseiten der Ordnungskräfte ist vor dem Hintergrund der Europäischen Menschenrechtskonvention und ihrer Anwendung durch den Europäischen Gerichtshof für Menschenrechte als illegitim und illegal anzusehen. Deswegen sind auch alle Handlungen, die zu dieser Repression beigetragen haben (Beschlagnahmungen, Sachbeschädigungen, gewaltsame Maßnahmen, usw.), illegal.
Abgesehen von den Diebstählen, physischen Übergriffen, usw., wird der Polizei zur Last gelegt, durch ihr Maßnahmenpaket das Recht unserer Bewegung auf freie Meinungsäußerung und damit auch das ihrer Mitglieder beschnitten zu haben. All diejenigen, die ihr Recht auf freie Meinungsäußerung nicht nur während der Besetzung der Défense, sondern seit der Gründung unserer Bewegung geschmälert sahen, haben allen Grund Klage zu erheben.
1. http://www.youtube.com/watch?v=KoD7L1FCtqE
2. http://www.youtube.com/watch?v=a4tFwKBZvPc
3. http://www.youtube.com/watch?v=vEK0B-W77Jw&feature=related
translation: Ana Isabel Azúa Becker